000			01542nam a2200241 i 4500
008			061018s2006 sp c glg
017			_aC 1550-2006
020			_a8478244883
080	1		_a087.5:82
100			_aBarrios, Pepa _eaut _920141
245		0	_aCando era tempo de inverno _c/ Pepa Barrios
250			_a1ª ed.
260			_aSantiago de Compostela _b: Sotelo Blanco _c, 2006
300			_a75 p. _c; 22cm
490	0		_aDocexvintedous (Sotelo Blanco)
520	3		_aCando era tempo de inverno fala do devalar do tempo, ese transcurso vital que se está indo ou xa se foi, devalar que en todos os relatos conduce ao fracaso, pois leva aparellada a destrución. No entanto, Pepa Barrios escribe dende a vida este libro de relatos, ambientados nun Lugo de posguerra, entre a capital de provincias e as aldeas dos arredores. Cando era tempo de inverno fala da memoria, unha memoria que se desdobra cara ao pasado, que evoca instantes, persoas, lugares –esas cinsas- que acoden ao presente a través dos recordos adurmiñados. Os relatos parten sempre dunha anécdota, case sempre trival, para dar lugar á meditación sobre a esencia da vida, a transitoriedade do ser humano vista sempre cunha mirada de profunda tenrura. É tamén unha defensa da dor que sufriron as mulleres nunha etapa de silencio imposto e ignominia.
650			_aMulleres _925588
650			_aRelatos _91718
651			_aLugo (Galicia) _vNovelas _9283564
997			_e2